The little bus that could....
Door: Anne & Anton
Blijf op de hoogte en volg Anton en Anne
23 Oktober 2010 | Australië, Alice Springs
Het is alweer een tijdje geleden dat we ons laatste verhaaltje op de site hebben gezet. Er is ondertussen veel gebeurd en we hebben nog veel meer meegemaakt. Na onze trip naar Magnetic Island (MI) pakten we de volgende dag de bus naar Mt Isa. Je moet weten dat de afstand MI tot Alice Springs ongeveer 26 uur is. Dat wilde wij graag opbreken, daarom zijn we gestopt in Mt Isa.
We kunnen hier heel kort over zijn;
- MT Isa is een stad evengroot als Japan met 24.000 inwoners.
- Alle 24.000 inwoners zijn zo gek als een deur, net zoals alle toeristen (exclusief onszelf natuurlijk :p)
Het waren twee hele lange dagen daar, maar we zijn wel naar een lood/kopermijn geweest. Dat was wel cool al konden we er niet zo heel veel van verstaan. Anne heeft wel mogen boren in wand van de mijn. Na Rodney en alle andere wacko’s te hebben achtergelaten, vertrok de bus op zondag naar Alice Springs. 13.5 uur later kwamen we eindelijk aan in ‘Alice’. We besloten op die dag maar rustig aan te doen, wat rond te gaan wandelen, niet te struikelen over de hordes aborginals die languit in het park lagen en werkelijk waar de hele dag niets deden dan eten, drinken en schreeuwen. Tja, je moet iets doen om je eigen cultuur te beschermen. Het mooiste van onze tijd in de outback was toch wel onze 3-daagse trip naar Kings Canyon, Kata Tjuta en Uluru (Ayers Rock). Op woensdag werden we om 6 uur ’s morgens opgehaald door Scott(y) en zijn ‘little bus that could’. Wij noemden het ‘ Een bussie vol met Duitsers’, 8 Duitsers, 1 Oostenrijkse, 3 Fransen, 2 Australiërs, en us two. Nadat we iedereen hadden opgehaald reden we zo’n 600 kilometer (!!!) om na 5.5 uur eindelijk aan te belanden bij Kings Canyon, midden in de woestijn. We kunnen je vertellen dat met 30 graden en heel veel zon, het best zwaar is om 6 kilometer te hiken. Maar het was het zeker waard, want het was echt prachtig. Na een paar uur te hebben gewandeld reden we weer een heel eind terug om ons kamp voor die nacht op te slaan. We sliepen rond een kampvuur in een swag (een combinatie van een slaapzak en een veldbedje), met boven ons een prachtige sterrenhemel. Ohja we waren nog vergeten te vertellen dat onze bus onderweg een beetje begon te roken. Volgens Scott niks ernstigs, ’s avonds had een andere tourgids gekeken en die vertrouwde het niet. Erg fijn gevoel als je in de middle of nowhere zit! Maar de bus that could mocht doorrijden van de mechanicals.
De volgende ochtend vertrokken met wat vertraging naar Kata Tjuta (letterlijk vertaald; vele hoofden). Kata Tjuta is een rotsenpartij waar de jonge Anannu jongens (aborginals) werden opgeleid tot mannen. Wederom was het nu boven de 35 graden en het was wederom weer flink afzien voor The Dutchies. 5 liter water drinken is dan echt nodig. Maar het uitzicht was echt prachtig en de rotspartijen waren onbeschrijfelijk mooi. Toen we weer vertrokken van Kata Tjuta gingen we regelrecht naar Uluru, oftewel Ayers Rock. Na eerst een korte wandeling te hebben gehad bij de rots, waar Scott ons wat uitleg gaf over de Annanu cultuur, gingen we als een gek naar een wat verder gelegen plaats om de zonsondergang te bekijken. De foto’s zeggen genoeg denk ik. Ons avondeten aten we op dezelfde plaats, uitkijkend over de meest mooie, maar ook meest geheimzinnige rots (monoliet) van de wereld. ’s Avond dronken we nog een biertje bij het kampvuur, pakten we eindelijk en douche en vielen we wederom onder de sterrenhemel in slaap.
De laatste dag van onze trip moesten we al om 5 uur op staan om de zonsopgang bij Uluru te bekijken. En het blijf indrukwekkend! De rest van de dag bestond uit een wandeling rondom de rots, en de terugreis naar Alice Springs. Maar toen ging het een beetje mis met de ‘little bus that could’. Er was namelijk iets mis met de ‘heaters’, waardoor het water dat eigenlijk voor de airco bedoeld was kokend werd. Scott stopte op het goede moment, want hadden we 10 minuten doorgereden dan hadden we de motor opgeblazen. Het gevolg was dat we naast de Stuart Highway stonden, in de volle zon, zonder airco, met 38 graden in een oververhitte bus. Maar gelukkig kreeg Scott de bus weer aan de praat en reden we via een kamelen boerderij (die eigenlijk alleen maar dromedarissen had) terug naar Alice. We hadden een uur de tijd om ons te douchen en aan te kleden, want we zouden nog met zijn allen gaan dineren in de Rock bar. We sloten de trip dus af met een glas bier en lekker eten met alle mensen die we ontmoeten hadden de 3 dagen. Het was echt een geweldige trip met de meest lieve mensen die we ooit ontmoet hebben!
Maandag gaan we weer verder en overnachten we 1 nacht ondergronds in Coober Pedy (het namelijk te heet om boven de grond te slapen). De volgende dag rijden we dan door naar Adelaide! See ya later, crocodile!
Ps. Echt ontzettend leuk dat jullie blijven reageren op onze verhalen!
We kunnen hier heel kort over zijn;
- MT Isa is een stad evengroot als Japan met 24.000 inwoners.
- Alle 24.000 inwoners zijn zo gek als een deur, net zoals alle toeristen (exclusief onszelf natuurlijk :p)
Het waren twee hele lange dagen daar, maar we zijn wel naar een lood/kopermijn geweest. Dat was wel cool al konden we er niet zo heel veel van verstaan. Anne heeft wel mogen boren in wand van de mijn. Na Rodney en alle andere wacko’s te hebben achtergelaten, vertrok de bus op zondag naar Alice Springs. 13.5 uur later kwamen we eindelijk aan in ‘Alice’. We besloten op die dag maar rustig aan te doen, wat rond te gaan wandelen, niet te struikelen over de hordes aborginals die languit in het park lagen en werkelijk waar de hele dag niets deden dan eten, drinken en schreeuwen. Tja, je moet iets doen om je eigen cultuur te beschermen. Het mooiste van onze tijd in de outback was toch wel onze 3-daagse trip naar Kings Canyon, Kata Tjuta en Uluru (Ayers Rock). Op woensdag werden we om 6 uur ’s morgens opgehaald door Scott(y) en zijn ‘little bus that could’. Wij noemden het ‘ Een bussie vol met Duitsers’, 8 Duitsers, 1 Oostenrijkse, 3 Fransen, 2 Australiërs, en us two. Nadat we iedereen hadden opgehaald reden we zo’n 600 kilometer (!!!) om na 5.5 uur eindelijk aan te belanden bij Kings Canyon, midden in de woestijn. We kunnen je vertellen dat met 30 graden en heel veel zon, het best zwaar is om 6 kilometer te hiken. Maar het was het zeker waard, want het was echt prachtig. Na een paar uur te hebben gewandeld reden we weer een heel eind terug om ons kamp voor die nacht op te slaan. We sliepen rond een kampvuur in een swag (een combinatie van een slaapzak en een veldbedje), met boven ons een prachtige sterrenhemel. Ohja we waren nog vergeten te vertellen dat onze bus onderweg een beetje begon te roken. Volgens Scott niks ernstigs, ’s avonds had een andere tourgids gekeken en die vertrouwde het niet. Erg fijn gevoel als je in de middle of nowhere zit! Maar de bus that could mocht doorrijden van de mechanicals.
De volgende ochtend vertrokken met wat vertraging naar Kata Tjuta (letterlijk vertaald; vele hoofden). Kata Tjuta is een rotsenpartij waar de jonge Anannu jongens (aborginals) werden opgeleid tot mannen. Wederom was het nu boven de 35 graden en het was wederom weer flink afzien voor The Dutchies. 5 liter water drinken is dan echt nodig. Maar het uitzicht was echt prachtig en de rotspartijen waren onbeschrijfelijk mooi. Toen we weer vertrokken van Kata Tjuta gingen we regelrecht naar Uluru, oftewel Ayers Rock. Na eerst een korte wandeling te hebben gehad bij de rots, waar Scott ons wat uitleg gaf over de Annanu cultuur, gingen we als een gek naar een wat verder gelegen plaats om de zonsondergang te bekijken. De foto’s zeggen genoeg denk ik. Ons avondeten aten we op dezelfde plaats, uitkijkend over de meest mooie, maar ook meest geheimzinnige rots (monoliet) van de wereld. ’s Avond dronken we nog een biertje bij het kampvuur, pakten we eindelijk en douche en vielen we wederom onder de sterrenhemel in slaap.
De laatste dag van onze trip moesten we al om 5 uur op staan om de zonsopgang bij Uluru te bekijken. En het blijf indrukwekkend! De rest van de dag bestond uit een wandeling rondom de rots, en de terugreis naar Alice Springs. Maar toen ging het een beetje mis met de ‘little bus that could’. Er was namelijk iets mis met de ‘heaters’, waardoor het water dat eigenlijk voor de airco bedoeld was kokend werd. Scott stopte op het goede moment, want hadden we 10 minuten doorgereden dan hadden we de motor opgeblazen. Het gevolg was dat we naast de Stuart Highway stonden, in de volle zon, zonder airco, met 38 graden in een oververhitte bus. Maar gelukkig kreeg Scott de bus weer aan de praat en reden we via een kamelen boerderij (die eigenlijk alleen maar dromedarissen had) terug naar Alice. We hadden een uur de tijd om ons te douchen en aan te kleden, want we zouden nog met zijn allen gaan dineren in de Rock bar. We sloten de trip dus af met een glas bier en lekker eten met alle mensen die we ontmoeten hadden de 3 dagen. Het was echt een geweldige trip met de meest lieve mensen die we ooit ontmoet hebben!
Maandag gaan we weer verder en overnachten we 1 nacht ondergronds in Coober Pedy (het namelijk te heet om boven de grond te slapen). De volgende dag rijden we dan door naar Adelaide! See ya later, crocodile!
Ps. Echt ontzettend leuk dat jullie blijven reageren op onze verhalen!
-
23 Oktober 2010 - 10:37
Lenneke:
'Hiken in 30 graden is wel zwaar..'
Jaja, weet je wat pas zwaar is? Iedere dag door de kou fietsen en lopen ;)
Maar goed, verder natuurlijk wel leuk om weer eens 'n update te lezen :) Ook leuk om te zien dat jullie zoveel nieuwe mensen ontmoeten!!
Nou, tot de volgende update dan maar ;)
x -
23 Oktober 2010 - 12:10
H Van Hap:
Ik sluit me bij Lenneke aan, leuk om weer eens een update te lezen.
Hebben jullie trouwens dat kleine steentje wat ik op de foto zag wel in je rugzak gestopt, voor mijn mineralen verzameling. Blij te zien dan het jullie daar goed bevalt en veel plezier met de rest.
-
23 Oktober 2010 - 16:55
Berry:
Hey mooie foto,'s en goed verhaal . Geniet van t weer, hier is het namelijk al redelijk koud. Op naar de volgende belevenis! Grt berry -
23 Oktober 2010 - 16:58
Loes:
Heeee super leuke foto's!
Ik vind vooral die foto van anton in die oranje overal ernorm sexy. Hij trekt er echt een hoofd bij van.. Die wil ik mee naar huis nemen!
Kei leuke verhalen :D w8 alweer op de volgende!
Liefs -
24 Oktober 2010 - 09:01
Hanneke.:
Wow, wat een avontuur. En ook zo mooi daar. Heel wat mooier dan hier in Zeeland. Maar ja, wat wil je ook met zo'n weer. Ik zal hier niet bruin worden. Heel veel plezier nog.
Groetjes Hanneke en de rest van de familie. -
24 Oktober 2010 - 13:27
Will En Els Peels:
Hoi Anne en Anton,
Super foto's en leuke reisverslagen, wij "stappen" nu in en volgen jullie graag op jullie verdere reis, geniet ervan en veel groetjes Will en Els -
24 Oktober 2010 - 15:57
Vincent:
Hoi Anne en Anton,
Bijzonder onder de indruk van de nartuur die jullie tegenkomen.
Wat een onvergetelijke indrukken doen jullie op!!
Groeten en natuurlijk alle geluk op de verdere reis, Vincent. -
25 Oktober 2010 - 12:26
Marloes:
Ha! Super verhaal weer! Hele mooie foto's!
We hebben jullie gisteren wel gemist! Het was echt een super feestje in de Effenaar! 19 dec in de 013!
Marloes -
26 Oktober 2010 - 18:02
Szandje:
Citaat 1: "Een bussie vol met Duitsers", en dat past bij citaat 2: "Het was echt een geweldige trip met de meest lieve mensen die we ooit ontmoet hebben!? ;) Mooi dat jullie t Down Under zo naar jullie zin hebben :) Geniet ze!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
